Historia Arabów / История арабских народов
Год издания: 1995
Автор: Albert Hourani / Альберт Хурани
Переводчик: Janusz Danecki
Жанр или тематика: История ближнего Востока
Издательство: Wydawnictwo MARABUT
ISBN: 83-85893-21-0
Язык: Польский
Формат: PDF
Качество: Отсканированные страницы + слой распознанного текста
Интерактивное оглавление: Нет
Количество страниц: 527
Описание:
Przedmowa
Przedmiotem tej książki jest historia tych części świata muzułmańskiego, gdzie od chwili powstania islamu po dziś dzień mówi się po arabsku. Niekiedy jednak musiałem wykraczać poza te ramy, na przykład kiedy rozważam wczesne dzieje kalifatu, imperium osmańskie oraz ekspansję handlu europejskiego i europejskiej władzy imperialnej. Można by wysunąć argument, że za
kres przedmiotu jest nazbyt szeroki albo też zbyt wąski, że historia Maghrebu różni się od historii Bliskiego Wschodu, albo że dzieje krajów, w których arabski jest głównym językiem, nie mogą być przedstawiane w izolacji od innych krajów muzułmańskich. Jednakże gdzieś trzeba wytyczyć granicę, i ja ją tam postanowiłem wyznaczyć; częściowo wynikało to z niedostatków mojej własnej wiedzy. Chciałbym, aby niniejsza książka wykazała, że dla tych wszystkich odrębnych regionów istnieje wystarczająca jedność doświadczenia historycznego, pozwalająca rozważać je i opisywać jako jedną całość.
Książka jest przeznaczona dla zainteresowanych, którzy podejmują studia nad tymi zagadnieniami oraz dla osób, które chciałyby się czegoś na ich temat dowiedzieć. Dla specjalistów będzie oczywiste, że w pracy o tak szerokim zasięgu tematycznym wiele z tego, o czym mówię, jest wynikiem badań innych. Zasadnicze fakty starałem się podawać i interpretować w świetle tego, co napisali moi poprzednicy. Dzieła, którym coś zawdzięczam, wymieniłem w bibliografii.
Pisanie książki obejmującej tak długi okres wymagało podjęcia decyzji dotyczących nazw. Określając poszczególne rejony geograficzne posługiwałem się nazwami współczesnych krajów, nawet jeśli w przeszłości nie były one używane. Prostszym zabiegiem wydawało się używanie tych samych nazw w całej książce, a nie ich zmienianie w zależności od okresu historycznego. A więc „Algieria” odnosi się do pewnego regionu w Afryce Północnej, mimo że nazwa ta pojawiła się dopiero współcześnie. Na ogół posługiwałem się określeniami znanymi tym. którzy czytają po angielsku. Wyraz „Maghreb” jest zapewne na tyle powszechny, że można się nim posługiwać zamiast określenia „północno-zachodnia Afryka”. Natomiast termin „Maszrik” nie jest zbyt popularny, korzystałem więc zamiast niego z nazwy „Bliski Wschód” (1). Muzułmańskie tereny na Półwyspie Iberyjskim nazywam Andaluzją (Al-Andalus). bo łatwiej jest używać
jednego wyrazu zamiast całej frazy. Kiedy zaś posługuję się nazwą, która dzisiaj odnosi się do suwerennego państwa, i stosuję ją do okresu, zanim to państwo powstało, chodzi mi o pewien ogólnie zdefiniowany region. Jedynie wtedy, gdy piszę o czasach najnowszych, określam nią terytorium zawarte w granicach danego państwa. Na przykład w całej niemal książce termin „Syria” oznacza pewien region o wspólnym doświadczeniu historycznym, natomiast do państwa syryjskiego odnosi się od momentu jego powstania po pierwszej wojnie
światowej. Nie muszę podkreślać, że takie stosowanie nazw nie implikuje żadnych ocen politycznych dotyczących tego, które państwa winny istnieć i jak winny przebiegać ich granice.
Główne nazwy geograficzne, jakimi się posługuję, znajdują się na mapie 1.
(1) Angielski termin Middle East znaczy dosłownie Środkowy Wschód; w języku polskim przyjęło się używać jako jego odpowiednika terminu Bliski Wschód. Z kolei angielskie Near East -
dosłownie Bliski Wschód - raczej odpowiada polskiemu terminowi Środkowy Wschód i oznacza obszar większy od Bliskiego Wschodu, bo obejmujący również Iran, Afganistan.
Предметом этой книги является история тех частей мусульманского мира, где с момента образования ислама и по сей день говорят по-арабски. Иногда, однако, мне приходилось выходить за эти рамки, например, когда я рассматриваю раннюю историю халифата, Османской империи и расширение европейской торговли и европейской имперской власти. Можно было бы выдвинуть аргумент, что за
конец предмета слишком широк или слишком узок, что история Магриба отличается от истории Ближнего Востока, или что история стран, где арабский является основным языком, не может быть представлена изолированно от других мусульманских стран. Однако где-то должна быть намечена граница, и я решил ее там обозначить; отчасти это было связано с недостатками моих собственных знаний. Я хотел бы, чтобы эта книга показала, что для всех этих отдельных регионов существует достаточное единство исторического опыта, позволяющее рассматривать их и описывать как единое целое.
